“Maar je kunt toch ook niet zonder zelfkritiek!?!” Dat is standaard de eerste reactie als ik vertel dat ik blog over de innerlijke criticus. Waar komt die vraag vandaan?

Sommige mensen zijn bang dat ze zonder de innerlijke criticus lui zullen worden. Op de bank gaan hangen en niets meer doen. Heel begrijpelijk. Maar gelukkig heb je andere bronnen van kracht in je dan alleen de zweep van de innerlijke opjager.

Drijfveren
Misschien vind je het belangrijk om gelukkig te zijn en is dat een drijfveer. Of je houdt van de mensen om je heen en je wilt iets voor ze doen. Of je vindt het fijn om bij te dragen aan hogere doelen. Denk aan bijvoorbeeld een meer rechtvaardige samenleving, meer bewustwording, meer vriendelijkheid, betere producten, meer schoonheid, of beter onderwijs.

Allemaal idealen waarvoor je in actie komt, ook zonder de innerlijke opjager.

Met zelfevaluatie is niets mis
Er is een onderscheid tussen zelfkritiek en zelfevaluatie. Er is niks mis mee om jezelf af en toe vriendelijk te evalueren. Wat loopt er niet zo goed in je leven? Waar komt dat door en hoe kun je het veranderen? Stilstaan bij de kwaliteit van je leven is prima.

Jezelf afbranden is pijnlijk
Jezelf afbranden is een heel ander verhaal. Als je jezelf neerhaalt, dan is dat vooral pijnlijk, en niet zozeer opbouwend. En het bijzondere is: wie veel zelfkritiek heeft, doet vaak juist niet aan zelfevaluatie. Die bewerkt zichzelf met de botte bijl, en niet met een zacht stofkwastje.