‘t Is misschien wonderlijk voor iemand die al jaren schrijft over de innerlijke criticus, maar soms droom ik er stiekem van om perfect te zijn. Ik ben dan een beetje teleurgesteld dat mijn leven een barstje en een scheurtje vertoont: wat overgewicht, een beetje achterstallige administratie, de achtertuin die een opfrisbeurt verdient… Waar komt die ontevredenheid vandaan?

Dat heeft te maken met mijn ego-ideaal. Elke persoonlijkheid bevat een geïdealiseerd, onbereikbaar beeld van zichzelf. Zo uniek als jij bent, zo uniek is je ego-ideaal. Over welk soort ‘perfect zelf’ fantaseer jij weleens? Denk bijvoorbeeld aan idealen als een optimaal gespierd lichaam, opstaan om vijf uur ’s ochtends, altijd uiterst gefocust werken of tweemaal per dag dertig minuten mediteren.

Hoe jouw ego-ideaal er ook uitziet, het draait altijd om totale controle over jezelf. De innerlijke criticus is dol op het project ‘ego-ideaal’. Hij heeft er een dagtaak aan om jou op koers te houden richting dat ideale zelfbeeld.

Het kan waardevol zijn om je af te vragen of je ego-ideaal wel realistisch is. Alleen in het weekend mediteren, gezien je drukke werkweek? Op termijn een kilo eraf door één zak chips minder te eten per week? Een halfuur eerder opstaan? Een ochtend gefocust werken en daarna weer kalm aan?

Het ego-ideaal wat relativeren, dat is een hele opluchting. Fijn om je te realiseren dat de lat ook best wat lager mag. De innerlijke criticus is dan natuurlijk wel even zijn baantje kwijt, maar dat is wel zo lekker rustig voor jou.