Even geen innerlijke criticus ervaren, een ogenblik volledig tevreden en ontspannen zijn. Ken je zulke momenten? De tijd verstrijkt, terwijl je rustig een eenvoudig karweitje doet: een knoop aannaaien, tuinieren, een courgette snijden, de was vouwen.

Of je doet helemaal niets.

De kachel snort, de kat slaapt bijna, de planten groeien in de vensterbank. Kalme muziek op de achtergrond.

Je hebt geen problemen en je maakt ze ook niet. Je ervaart jezelf als aangenaam gezelschap. Je smeedt geen verbeterplannen, want je bent tevreden met wie je bent.

Zo heerlijk: even geen innerlijke criticus

Natuurlijk ben je niet perfect, maar je hebt vertrouwen in het natuurlijke tempo van je persoonlijke groei. Telkens opnieuw ben je geïnteresseerd in jezelf en je beseft dat dat de basis is voor je ontwikkeling.

Misschien gaat het dan opeens kriebelen en voelt het alsof er iets niet klopt. Zo eenvoudig, kalm en tevreden kan het leven toch niet zijn?

Je wordt onrustig, want je innerlijke criticus probeert je op te jagen. Maar daar trap je niet in: je keert terug naar je innerlijke rust.

Nu is alles weer kalm en vredig. In zijn slaap maakt de hond tevreden geluidjes en hij beweegt even met zijn poten. Waarvan zou hij dromen?

Het karweitje is bijna af, je hebt geen haast. Zonnestralen vormen verlichte plekken op het tapijt. Je kijkt uit het raam. Het is nog winter, maar niet lang meer.

Als de innerlijke criticus je een tijdje met rust laat, dan is dat een gouden moment. Je ervaart dat je bestaat, dat je op aarde bent. Je voelt dat het genoeg is om er te zijn, zonder je best te hoeven doen. Zonder jezelf in de weg te zitten.

Als je zo’n moment beleeft, proef dan de kwaliteit ervan. Het kan gewoon thuis zijn, maar ook aan het strand, in de natuur, of in een grand café. Adem dan diep in. Ervaar heel bewust wie je bent zonder de innerlijke criticus.

Met die ervaring kun je er weer een tijdje tegen.

Kun je zelf een moment zonder innerlijke criticus creëren?

Even geen innerlijke criticus, kun je dat voor jezelf creëren? Ja, dat kan. Ga eens de natuur in, in je eentje. Loop door het bos, door de velden of langs het strand. Of fiets, skate, pak je scootmobiel. Maar laat je smartphone thuis.

Eerst komt er van alles in je op: je had klaar moeten staan voor anderen, je actielijst is nog lang, je beseft dat je iets bent vergeten. Bezorgde gedachten erken je, maar je duikt er niet in. Je laat ze overwaaien als een grijze wolk aan een verder heldere hemel.

Misschien komen er dan emoties: je voelt je verdrietig, boos, bang, eenzaam. Ook daar geef je aandacht aan. Als je een gevoel volledig toelaat, gaat het vaak snel weer voorbij.

Je loopt en loopt, totdat het gekakel in je hoofd verstomt. Dan besef je dat je bestaat. Zonder innerlijke criticus. Gewoon nu en eenvoudig er zijn, iemand op aarde zijn.

Een stipje dat voortbeweegt over de aarde. Heel belangrijk en heel onbelangrijk tegelijk.