De innerlijke criticus, ook wel het superego genoemd, is niet in zijn eentje. Het is een soort club van kritische types die het allemaal voor het zeggen willen hebben. Op dit moment werk ik hard aan het afronden van mijn boek, dus mijn werk-superego is best tevreden. Maar dat vindt mijn huishouden-superego waardeloos. ‘Ga nu eens boodschappen doen, er is niets meer in huis. Luister niet naar die werk-zeikerd!’
Maar krijgt mijn huishouden-superego een keer royaal zijn zin, dan komt het werk-superego weer om de hoek kijken: ‘Zeg, hoeveel uur heb jij vandaag gewerkt, zeg eens eerlijk?’ Weet ik beiden tevreden te stellen, dan hebben het sport-superego, het tuin-superego en het sociaal-superego ook zo hun eigen wensen.
Na een week vol discipline heb ik eindelijk de hele club tevreden gesteld. Maar nog steeds is het dan niet rustig in mijn hoofd. Uit een donker hoekje van mijn geest komt het ontspan-superego naar voren en die zegt: ‘Je bent zo efficiënt bezig, zou je niet wat meer lummelen? Dat is heel gezond voor het brein hoor, wist je dat?’
